۴۷ مطلب در دی ۱۳۹۶ ثبت شده است

هنرهای دکوراتیو چیست ؟

دکوراتیو نوعی معماری داخلی است که به بازآفرینی فضا می پردازد به گونه ای که هم زیبا و هم کاربردی باشد.

تاریخچه دکوراتیو به عنوان یک حرفه، به قدمت تاریخ بشر است. از نقطه نظر تعاریف جدید، دکوراتیو نقطه اتصال بین معماری و طراحی داخلی محسوب می شود، چراکه از یک سو با ساختمان و اجزا آن مرتبط و از طرفی بر فضاهای داخلی تاکید می کند. دکوراتیو امروزه از اهمیت بسیاری برخوردار است. ساختمان یک خانه، شرکت یا فروشگاه با نوع دکوراتیو خاص خودش، نمایانگر هویت و درک نیازها و خواسته های مخاطبش می باشد.


ادامه مطلب

۰ نظر
مجله هنر، معماری و عکاسی

رنگ شناسی در معماری و نقش رنگ در دکوراسیون داخلی

رنگ ها روح دارند و زنده اند، رنگ ها کلمه اند و از نهان سبز جنگل ها، از راز آبی آسمان و دریاها، از شفافیت و زلالی قطرات باران و از روح آدمی و دنیای پر رمز و راز انسان سخن می گویند. رنگ زندگی است زیرا جهان بدون رنگ برایمان مرده جلوه می کند.

گوته در مورد هماهنگی و کلیت رنگ چنین می نویسد: "وقتی چشم رنگی را می بیند، بلافاصله فعالیتش را شروع می کند و عملکردش چنان است که به شکلی ناخود آگاه و اجتناب ناپذیر، رنگ دیگری ایجاد می کند که با پیوستن به حلقه رنگ ها، ترتیب حلقه رنگ را کامل می کند و این تاثیر متقابل، احساسی از غنای رنگ به انسان می بخشد. مقصود از هماهنگی رنگ، هنر وسعت دادن به درون مایه ها و مضامینی از تناسبات اصولی رنگ است که می تواند به عنوان پایه ای برای آفرینش هنری به خدمت گرفته شود."


ادامه مطلب

۰ نظر
مجله هنر، معماری و عکاسی

معماری ایران، اصفهان، خانه شیخ الاسلام

مهم ترین فضای خانه، ایوان وسیع ستون داری است که در میانه ضلع جنوبی حیاط قرار گرفته است. این ایوان و دو گوشوار آن مرتفع ترین بخش خانه می باشند و وجود سقف شیبداری بر فراز ایوان، این ارتفاع را افزایش می دهد. سبک خاص معماری این بخش باعث تمایز این خانه از سایر خانه های هم دوره خود شده. دهانه وسیع ایوان، فضای آن را به ادامه فضای باز حیاط مبدل ساخته و وجود حوض و فواره در فضای ایوان بر این استمرار تاکید می کند. در انتهای ایوان، شاه نشین بزرگی قرار دارد که از پشت به فضای دیگری مرتبط است. همچنین دو اتاق در طرفین شاه نشین واقعند که از یک سو به ایوان و از سوی دیگر به شاه نشین مرتبط می باشند. این اتاق ها دارای شکل، اندازه و پوشش های متفاوتی هستند. تزئینات متنوع گچبری، آینه کاری و مقرنس در فضای ایوان و شاه نشین آن بر اهمیت این بخش خانه تاکید می کند.

۰ نظر
مجله هنر، معماری و عکاسی

معماری جهان، آمریکا، مرکز مطالعات نجوم و اخترشناسی کهیل

تام ماین در سال 1944 میلادی، در لس آنجلس آمریکا به دنیا آمد، وی در دانشگاه جنوب کالیفرنیا تحصیلات خود را به پایان رساند و در سال 1972 شرکت مشهور مورفوسیس را تأسیس نمود.

تام ماین (Thom Mayne) در مصاحبه ای معماری خود را با معماری ریچارد مه یر (Richard Meier) مقایسه کرده و اظهار می کند که سبک معماری معمارانی همچون مه یر، حول یک ایده مرکزی سامان می یابد، در حالی که معماری نسل وی به چیزی کاملا متفاوت باور داشته و احساس قرابت عجیبی با زیست شناسی، اکولوژی و پیچیدگی های نظریه آشوب -به طور کلی سیستم های در هم تنیدگی و برهم کنش های چندگانه- دارد و در ادامه نتیجه می گیرد که در معماری وی مناسبات بین چیزها مهم بوده و خود چیزها و ذات آنها در اولویت بعدی قرار دارند.


۰ نظر
مجله هنر، معماری و عکاسی

معماری جهان، آمریکا، مرکز هنرهای معاصر رزنتال

مرکز هنرهای معاصر لوئیس و ریچارد روزنتال، یکی از اولین موسساتی است که در ایالات متحده آمریکا به ارایه هنرهای تجسمی معاصر می پردازد. ساختمان این مرکز در سایتی شهری و در تقاطع دو خیابان در شهر Ohaio ایالت سینسیناتی واقع شده، که میزبان نمایشگاه های موقت از آثار هنری ارزشمند معاصر می باشد.

مرکز هنرهای معاصر روزنتال ساختمانی 6 طبقه؛ شامل گالری ها، کارگاه های آموزش کودکان، فروشگاه محصولات هنری و فرهنگی، فضاهای آماده سازی آثار هنری، سالن اجتماعات 150 نفره، بخش اداری و لابی عمومی می باشد که طی سال های 1997 تا 2003، با 8500 متر مربع زیربنا، ساخته شد.(ب-7)

دو نمای متفاوت بنا در کنج تقاطع شهری، در عین تفاوت، کاملا مکمل یکدیگرند. نمای جنوبی پوسته شفاف و مشبکی را در بر می گیرد که از میان آن عابران می توانند اتفاقات درون موزه را مشاهده کنند و نمای شرقی همچون نقش برجسته تندیس گونه ای است که نشان از گالری ها با احجام بتنی دارد. این احجام بتنی که از یک حجم کلی و یکپارچه منشا می گیرند، بر روی لابی شفاف و شیشه ای شناور شده اند. زاها حدید (zaha hadid)، معمار این بنا، با مهارتی خاص با برجسته کردن صفحات و احجام سیاه و سفید در نما، بنا را با پر و خالی های فضای شهری اطراف مرتبط کرده. نما و حجم کلی ساختمان که ترکیبی کولاژ گونه از احجام هندسی است، کنجی قوی برای بلوک شهری تعریف می کند.

فضای لابی در طبقه همکف به عنوان بخشی از فضای شهری طراحی شده است. این سرسرا جریان سیال سیرکولاسیون شهری را به درون فرا می خواند و از آنجا به سمت اولین بازوی رامپ-پله ای که طبقات را به هم متصل می کند و سیرکولاسیون عمودی اصلی مجموعه است، هدایت می کند. هنگام حرکت در میان این مسیر که به آرامی بالا می رود، دیدهای غیر منتظره به گالری ها ایجاد می گردد. تجربه گردش در این مرکز هنری همراه با پیچیدگی و جذابیت است. هنگام پایین آمدن، دیدهای مختلفی از خیابان و عابران مشاهده می شود.  به نظر زاها حدید "گالری های موفق و موزه های هنری مستلزم فضاهای آرام و معمولی مانند جعبه های سفید نیست" و این بنا با مجموعه ای از ترکیب همزمان نشانه ها، کاربرد رنگ، تصویر، مصالح، اجرای فنی و ظرافت بالای تکنولوژی، اثری موفق در خلق فضا و هماهنگی بیان است.(ب-3)

گالری ها با اندازه ها و شکل های متنوع، مسیرها و رامپ ها، مانند پازل سه بعدی پیچیده ای است که از احجام و ویدهای به هم چفت و بست شده ساخته شده است.

۰ نظر
مجله هنر، معماری و عکاسی

معماری ایران، مشهد، خانه داریوش ارجمند

گویا امروزه مسکن فقط باید محلی برای سکونت باشد، نه برای آرامش روحی و روانی افراد خانواده، زیرا بسیاری از سودجویان، منزلی طراحی می کنند که تنها تامین کننده سودشان باشد. دیگر روح و روان برای آنها بی معنا شده و این دقیقا نقطه مقابل معماری ایرانی و اسلامی است.

معمار ایرانی دیروز، بنایی، خانه ای و... را با مردم و برای مردم می ساخت که روح و جان و آرامش خانواده اولین هدف او بود و سکونت در درجه دوم قرار می گرفت و با کمال تأسف، دنیا گرایی و سود مداری غرب، امروزه در حال رسوخ به فرهنگ و نهاد معماری ماست و بعضی از معماران تحصیلکرده دانشکده ها به آن خوشامد می گویند و آن تدابیر معماری غریبه با فرهنگ ما را، به اجرا می گذارند.

معماری امروزه ما، به جای گرایش به فرهنگ ایرانی و اسلامی خودمان، به (مدهای غربی) گرایش پیدا کرده و خواسته یا ناخواسته در مسیری افتاده که ما را از اصل و خویش دور می کند و گویا بعضی از مردم جامعه هم مدتی کوتاه، آن را پاسخی رضایت بخش به خواسته ی خود می پندارند. هر چقدر این بی هویتی و توجه نداشتن به معنا و هویت، کم رنگ تر شود؛ شاهد بروز بیشتر سردرگمی و فقدان احساس تعلق در مکان ها و شهرهایمان خواهیم شد.

هر بنا و هر ساختمان بخشی از تاریخ و فرهنگ مردمی است که آن را ساخته اند و نابود کردن آن در واقع منجر به از بین رفتن حافظه جمعی و تاریخی شهر می شود و به دنبال آن تعادل فرهنگی و هویتی به هم می خورد، که فقدان هویت و معنا در فضاهای معماری می تواند نتیجه ی آن باشد.

"طراحی خانه من، ایران کوچک من؛ برگرفته از اصول استاد پیرنیا"، زنده کردن ارزشهای معماری گذشته با توجه به معماری امروز است. خانه من، ایران کوچک من؛ نامی است که مخاطب پروژه جناب آقای داریوش ارجمند بر خانه شخصی خود نهادند.

این یک پروژه دانشجویی بود که با توجه به نیازهای مخاطب خود، طراحی شد. طی صحبت هایی که با جناب داریوش ارجمند انجام شد، تا حدودی به ذهنیات ایشان آگاه شدیم. از نظر این بزرگوار، خانه جایی است که تمامی اعضای خانواده حتی بعد از ازدواج در کنار هم، در آن زندگی می کنند. خانه باید اندرونی و بیرونی، ورودی و هشتی داشته و آَشپزخانه حیاط خلوت داشته باشد. مصالح مورد استفاده در خانه، باید دلچسب بوده، نماها از آجر و ساروج باشد و در هیچ جای خانه، از سنگ و مصالح خشن استفاده نشود. بهترین نمونه خانه ای که داریوش ارجمند می پسندد؛ خانه عباسیان و خانه عامری ها در کاشان می باشد.

طراحی این پروژه در منطقه کفایی مشهد استان خراسان رضوی، که دارای بافت اصیل و نسبتا قدیمی مسکونی شهر می باشد، در بهار 94 آغاز شد و در تیر ماه 94 ارائه نهایی گردید.

اهداف جزئی طرح:
   1- اهمیت به اصول معماری ایرانی استاد پیرنیا (مردم واری، درون گرایی، خود بسندگی، پرهیز از بیهودگی، نیارش و پیمون)
   2- توجه به نیازهای مخاطب و پیوند آن با معماری عصر حاضر.
   3- تحلیل و بررسی خانه های ایرانی گذشته و استخراج الگو ها و تبدیل آنها به الگوهای قابل استفاده امروزه.

دانشجویان: آیلر رضوی- زهرا صامتی- وجیهه حاجی محمد زاده- معصومه مختاری- یگانه معینیان
استاد راهنما: جناب آقای دکتر صحاف- سرکار خانم مهندس مقدم
طرح 2 کارشناسی ارشد معماری
دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد مقدس- تابستان 1394

۱ نظر
مجله هنر، معماری و عکاسی

معماری ایران، نطنز اصفهان، کاروانسرای شاه عباسی

وقتی صحبت از گنج می شود اولین چیزی که به ذهن می رسد، سکه های قدیمی طلا و نقره است. اما گنج و سرمایه واقعی همان در و دیوارها و سبک زندگی و معماری گذشتگان ما می باشد که در بناهای قدیمی از جمله؛ کاروانسراها وجود دارد. هر یک از خشتها و آجرهای کاروانسراها، یک گنج فرهنگی است که تاریخ و فرهنگ این ملت را حکایت می نماید. این مطلب گوشه ای از اطلاعات کاروانسرایی زیبا، در شهر نطنز استان اصفهان است.

هنگامی که از سوی کاشان به نطنز نزدیک می شوید، پس از گذشتن از مکانی که به باغ حرم مشهور است، در کناره شرقی جاده به فاصله تقریبی 300 متر از آن، کاروانسرایی کهن و متروکه قرار دارد که به مرور زمان به قعله کوه آب معروف شده. کاروانسرای شاه عباسی نطنز که به نام قلعه کوهاب یا کاروانسراى میر ابوالمعالى هم نامیده می‌شود، مربوط به دوره سلطنت شاه عباس اول صفوی است. این کاروانسراى قدیمى را شخصی بنام میر ابوالمعالى برزرودى مشهور به آقامیر (آقامیرزا بن اسد الله بن علی الحسینی البرزی النطنزی) که سمت وزیر حضور و مجلس نویسى شاه عباس را داشت، ساخته است.

سردر ورودی کاروانسرای شاه عباسی نطنز اصفهان

این اثر با شماره 1489 در تاریخ 1355/10/20 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.(الف-5) این کاروانسرای مستطیل شکل، با وسعت 3962 مترمربع، دارای 23 اتاق است که در چهار سمت حیاط قرار دارند. این بنای تاریخی دارای جلوخان و سردری با کتیبه سنگی به خط ثلث به تاریخ 1029 ه.ق می باشد. وسعت این کاروانسرا نشان از آن دارد که کاروانیان زیادی در این کاروانسرا رفت و آمد داشته اند و روزگار پرباری را پشت سر نهاده. همچنین سنگ عصارخانه بزرگی در داخل کاروانسرا وجود دارد که نشان از وجود عصارخانه در این محل به منظور تهیه روغن برای تامین روشنایی کاروانیان دارد.

حیاط میانه بنا، مانند اغلب کاروانسراها، ایوانها و ایوانچه هایی در پیرامون دارد که هر یک به حجره ای ربط دارد. اسطبل، چون حلقه ای، دیگر فضاها را دربر گرفته. این حلقه را اتاقهای پشت ایوانها در میانه هر جبهه قطع کرده اند و به این ترتیب، اسطبلها در پخهای گوشه های حیاط تعبیه شده و از طریق راهروهایی که به صورت مورب قرار گرفته اند می توان به اسطبلها راه یافت.(الف-1)

راه ورود به کاروانسرا در امتداد محور طولی حیاط و از میانه ضلع شمالی بناست. حجم مرتفع و پیش آمده و دیوار طاق نماسازی شده جبهه ورودی اهمیت و تشخص خاصی به نمای ورودی داده. طاق نماهای مورب دو سوی سردر به آن صورتی تراش خورده و ظریف بخشیده و ورودی را نیز شاخص تر کرده است. از درگاههای کوچکی در عقب این قسمت می توان به اسطبلها راه یافت. در طبقه بالای جبهه شمالی، اتاقکی آجری قرار دارد که با چند درگاه به چهار طرف گشوده می شود. این درگاه ها، علاوه بر آنکه باعث تهویه فضا می شوند، نظر به کوههای زیبای پشت کاروانسرا را ممکن می سازند.(الف-1)

در ساخت این کاروانسرا قرینه سازی کاملا رعایت گردیده است و مجموع ساختمان با دقت زیاد و مصالح عالی بنا شده و طرح طاق ها نیز نشان از مهارت فوق العاده معماران این بنا دارد.

کاروانسرا را با سنگ و آجر ساخته اند. همه فضاها پایه هایی از سنگ لاشه دارند و در بسیاری از قسمتها، دیوارها تا زیر سقف سنگی است. طاق نماها و غرفه های داخل فضاها با حاشیه ای از آجر در دیوارهای سنگی قرار گرفته و قوسها و تویزه های سقف تا روی دیوارها با آجر امتداد یافته اند. بدین ترتیب، ترکیب تقریبا نامنظمی از سنگ و آجر در فضاهای داخلی بنا دیده می شود. ماکسیم سیرو در کتاب کاروانسراهای ایران، نوشته است که طرح طاقها و سقفها نشان دهنده ی مهارت معماران این ناحیه است.(الف-1)

۰ نظر
مجله هنر، معماری و عکاسی

معماری جهان، بیت المقدس، موزه تاریخ هولوکاست

موزه هولوکاست در دامنه تپه ای مشرف به روستای اینکریم اورشلیم (بیت المقدس) قرارگرفته. این موزه نتیجه پروژه طرح توسعه ده ساله و 100 میلیون دلاری بنیاد یاد وشم (بنیاد قهرمانان هولوکاست) می باشد و در واقع بدنه اصلی و ستون فقرات پروژه 75000 مترمربعی موشه سفدی (Moshe Safdie) است. مراحل ساخت و اجرای این پروژه در سال 2005 میلادی پایان یافت.

موشه سفدی معمار، نویسنده و طراح شهری کانادایی و اسرائیلی در سال 1938 در شهر حیفا (مستعمره انگلیس آن زمان و اسرائیل کنونی) به دنیا آمد. سپس در 15 سالگی به همراه خانواده به کانادا مهاجرت کرد. وی در طراحی موزه هولوکاست به این موضوع واقف بود که موضوع آدم سوزی نمونه مشابهی ندارد و بنابراین ساختمان این موزه نیز نمی تواند از نمونه های مشابه پیروی کند. این مجموعه فرهنگی، آموزشی و تحقیقاتی که از آن به عنوان عظیم ترین مرکز بین المللی تحقیقات هلوکاست یاد می شود، یکی از مهم ترین آثار موشه سفدی (Moshe Safdie) است.

این مجموعه از چندین ساختمان مختلف و مجزا تشکیل شده است که به نحو زیبایی با توپوگرافی و شیب دامنه کوه ترکیب شده اند. این بناها در ظاهر از هم جدا می باشند و توسط پل هایی مستقیم و مسیرهایی ارگانیک به یکدیگر متصل می شوند؛ اما با توجه به پلان موزه درمی یابیم که تمامی فضاهای اصلی موزه در زیرزمین به یکدیگر متصل و در ارتباط می باشند.(ب-3)

قسمت اعظم بدنه اصلی موزه که از بتن و شیشه ساخته شده، در زیر تپه پنهان می باشد و با نشان دادن بخشی از ستون فقرات 150 متری خود توانسته، بصورتی ملموس ابعاد واقعی خود را به بیننده منتقل کند. مهم ترین عضو مجموعه همین حجم خطی است که با زاویه ای تقریبا 30 درجه نسبت به سایربناهای مجموعه کوه را قطع کرده. این فضا نمایشگاهی با مقطع مثلثی شکل می باشد که ورود به آن توسط پلی که از ساختمان اصلی موزه جدا می شود، ممکن می باشد. در انتهای این حجم خطی و در نزدیکی ورودی موزه و مرکز بازدیدکنندگان، یک منشور بزرگ به سمت دهکده از تپه بیرون آمده که گویی در فضا شناور است. در انتهای دیگر این حجم خطی، دیوارهای کناری ساختمان از یکدیگر باز شده و با خم شدن به بیرون دید به دره را ممکن ساخته و شکل دو بال را بوجود آورده. این فرم تاکیدی استعاری برادامه زندگی پس از مرگ است.

مجموعه ی گالری ها با نور طبیعی و از طریق شکاف سقفی که در ارتفاع 18 متری قراردارد روشن می شوند. این گالری ها در طول یک مسیر خطی پیاده که در خاک فرو رفته قرارگرفته اند. هنگامیکه وارد موزه می شوید گالری ها از نظر پنهان هستند، و به مرور که در مسیر قدم می گذارید بسته به موضوع و تاریخ هولوکاست گالری ها نمایان می گردند.

در نزدیکی گشودگی انتهای مسیر، مفصلی است که از طریق آن می توان به فضایی با پلانی دایره ای شکل وارد شد. نور طبیعی این فضا بسیار دعوت کننده است و مخاطبین را از طریق پلی به تاثیرگذارترین و شاخص ترین قسمت موزه، معروف به تالار نام ها، راهنمایی می کند. تالار نام ها (hall of names) فضایی دراماتیک با ساختاری مخروطی شکل به ارتفاع ۹ متر می باشد؛ که انتهای آن به سمت آسمان باز است. این تالار محل ثبت اسامی میلیونها یهودی قربانی هولوکاست است. یک مخروط معکوس که از داخل یک سنگ طبیعی کنده کاری شده و به احترام قربانیانی که هیچگاه شناخته نشدند ساخته شده. گفتنی است رویت دقیق تصاویر این قربانیان ممکن نمی باشد.

ساختمان اصلی که ورود به مجموعه از طریق آن ممکن می باشد، ساختمانی شفاف و شیشه ای است که در پیرامون آن رواقی توسط ستون هایی مایل و عریض ایجاد شده است و در زیر آن قسمت های اداری، کافی شاپ و سالن آمفی تئاتر قرار دارند. در سمت دیگری از گالری خطی، آمفی تئاتر روباز کوچکی در مجاورت حیاطی دیده می شود که عاری از هرگونه پوشش گیاهی بوده و در تراز زیرزمین قرار دارد.(ب-3)

۰ نظر
مجله هنر، معماری و عکاسی

معماری ایران، کاشان، خانه باکوچی

کاشان؛ شهری کهن که ریشه در تاریخ باستان دارد، گواهی تپه های سیلک به تاریخ و تمدن 7000 ساله، شهادت حمام فین به مظلومیت امیر کبیر، روایت هنرمندانه محتشم کاشانی از عاشورای حسینی، نقش آفرینی های خیره کننده کمال الملک و سایر آثار دانشمندان، علما و هنرمندان این خطه در طول تاریخ حاکی از پیشینه قوی و تمدن عمیق مردمان این شهر است.

خانه باکوچی در استان اصفهان، شهر کاشان، محله سلطان امیراحمد، حدفاصل قلعه جلالی واقع شده. این خانه که به خانه سپیده کاشانی نیز شهرت دارد، از آن دسته خانه های قدیمی و با ارزش شهر کاشان است که هم حیاط اندرونی و هم بیرونی و هم گودال باغچه دارد. این بنا در سه طبقه و دو مجموعه فضایی در جبهه های شمالی و جنوبی، به گونه ای احداث شده که ورودی آن به طبقه میانی راه می یابد. حیاط اندرونی به صورت چهار طرف ساخت می باشد. حیاط بیرونی آن نیز دو طرف ساخت بوده و دو طبقه می باشد که طبقه پایین آن به صورت گودال باغچه و طبقه بالا نقش ارتباطی بین بخش های مختلف خانه را ایفا می کرده است. از فضاهای اصلی معماری این خانه می توان به سرداب، دو باد گیر، شاه نشین، پنج دری، هشتی ورودی، شارم، مهتابی و حوض خانه اشاره نمود. اندرونی این خانه یک حیاط کوچک هشت ضلعی دارد. یک باغ نیز متعلق به این خانه است که توسط راهی که از زیر گذر عام عبور می کند به یکدیگر ارتباط دارند.

خانه باکوچی مربوط به دوره زند- دوره قاجار می باشد و در تاریخ 8 اسفند 1377 با شماره ثبت 2267 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسید.(الف-5)

در میانه جبهه شمالی این خانه یک حیاط خلوت به شکل هشت و نیم هشت وجود دارد که از سه سمت جنوب، غرب و شرق فضاهایی به سوی آن باز می شوند، این سه سوی حیاط خلوت نماهای مشابهی دارند. در سوی شمالی این حیاط خلوت طاق نمای فرورفته ای است که تقسیمات نمای مقابل خود را تکرار می کند. در دو سوی شرقی و غربی این حیاط خلوت تالارهایی مشابه قرار گرفته اند و در جانب جنوبی آن یک اتاق سه دری واقع شده (در طرفین اتاق سه دری دو اتاق دیگر واقع شده اند که رو به حیاط اصلی دارند.) که از سوی دیگر به حیاط اصلی خانه گشوده می شود.

زیرزمین ها یا سطوح همکف گودال باغچه در این خانه بسیار وسیع هستند. در شرق و غرب حیاط خلوت فضاهای تالار مانندی قرار گرفته اند که دسترسی به آنها توسط پله هایی از حیاط خلوت صورت می گیرد. زیرزمین شرق حیاط خلوت، حوضخانه ای است که با یک بادگیر تبادل هوایی دارد و از سویی با فضای مطبخ در ارتباط می باشد. زیرزمین جنوب حیاط خلوت، فضای وسیعی است که هم از این حیاط خلوت نور می گیرد و هم از سوی دیگر با گودال باغچه ارتباط دارد. در سراسر جبهه شمالی در مجاورت گودال باغچه فضاهایی متوالی و پیوسته قرار گرفته اند که توسط روزن های مشبکی روشنایی خود را از حیاط تامین می کنند. در جنوب گودال باغچه حوضخانه وسیع و صلیبی شکلی واقع شده که کاملا به آن باز می باشد. این فضا از سوی دیگر با یک باغ نسبتا وسیع در پشت این جبهه خانه و در آن سوی کوچه مشرف به آن ارتباط دارد. بادگیری در این قسمت واقع شده که در تلطیف هوای حوضخانه موثر می باشد. در دو سوی فضای حوضخانه دو اتاق سه دری واقع شده اند که به گودال باغچه باز می شوند.(الف- 1)

۰ نظر
مجله هنر، معماری و عکاسی

معماری ایران، بابل، مقبره سلطان محمد طاهر

بقعه سلطان محمدطاهر براساس کتیبه موجود در آن، مربوط به سده ۹ ه‍.ق می باشد، که در شهرستان بابل استان مازندران، روستای سلطان محمد طاهر واقع شده. این اثر در تاریخ ۱۵ دی ۱۳۱۰ با شماره ثبت ۶۷ به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسید.(الف-5)

این بنا، برجی هشت وجهی می باشد که با آجر ساخته شده. برج بقعه با طرح هشت ضلعی در نمای خارجی دیده می شود. بالای این طاق نماها، سقف مدوری از داخل زده اند. شمسه ای رنگین نیز در وسط طاق قرار دارد. داخل بنا سفیدکاری شده است. در هر یک از اضلاع خارجی ‌این بنا یک طاق نمای بلند کم عمق قرار دارد که بالای آن، دو کتیبه دندانه آجری و دو ردیف کاشیکاری دیده می شود. بالای آن ها نیز قرنیس های سینه کفتری و بالای قرنیس ها، تزیینات دندانه ای است. بام این مقبره، کلاه درویشی و کل ارتفاع بنا در حدود 22 متر است.

در این بقعه چهار لنگه درب بسیار نفیس چوبی منقش کاری شده وجود داشته که بر اثر بی توجهی، این درهای نفیس به سرقت رفت، که البته دو لنگه از این درها پیدا شد و مجددا در محل اصلی آنها نصب گردید. بالای هر دو در، دو خفنگ نورگیر مشبک بسیار ظریف و پرکار قرار دارد. هر لنگه این درها دارای چهار پاسار، دو تنکه و یک قسمت میانی است.

درب مقبره سلطان محمد طاهر بابل

بر روی قبر امامزاده صندوق چوبی مشبک، متعلق به تاریخ 785 هجری قمری، قرار دارد و داخل صحن یک سنگ قبر وجود داشت که اطراف آن با آیات قرآنی به خط نسخ ممتاز نوشته شده بود که این سنگ نیز به سرقت رفته است.

۰ نظر
مجله هنر، معماری و عکاسی