مسجد جامع مهاباد مربوط
به دوره صفوی است و در شهر مهاباد، استان آذربایجان غربی، بعد از خیابان
حافظ، داخل کوچه مسجد جامع، واقع شده. این اثر در تاریخ 25 آبان 1348 با
شماره ثبت 882 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسید. این مسجد که به
مسجد سرخ (به کردی: مزگه وتی سوور) و در بعضی متون با نام مدرسه شاه
سلیمان نیز معروف است، یکی از اقدامات مهم عمرانی، بداق سلطان مکری (حاکم
مهاباد به سال 1012 ه.ق) می باشد که در سال 1089 بنا گردید و همچنان پابرجا
است.
این مسجد دو ایوانه و از
قدیمی ترین و مهم ترین بناهای تاریخی دوره اسلامی در غرب کشور به شمار می
رود. توازن شکل طاق، گنبد و شبستان باعث شده که، پس از گذشت 338 سال از
زمان ساخت آن، سالم باقی بماند. از نظر مشخصات فنی، شبستان بزرگ مسجد با سه
فرش انداز، 10 ستون سنگی (فاصله هر ستون از ستون دیگر 4/5 متر می باشد) و
حجرات اطراف صحن بسیار موزون ساخته شده و گیرایی روحانی خاصی دارد. 18 گنبد
آجری نیمکره، پشت بام اصلی مسجد را پوشانده.
برای برپایی ستونها و
استقرار گنبدها، ابتدا پی ستونها را سنگ ریخته و برای ایجاد سطح اتکا از یک
سنگ رسوبی تراشیده به عنوان پایه ستون استفاده کرده اند. این پایه، که به
شکل مربع است، به صورت افقی در پای ستون تعبیه شده و برای جلوگیری از تزلزل
ستونها، آنها را به صورت مادینه تراشیده و ستون سنگی را به صورت عمودی به
شکل هشت ضلعی و به ارتفاع 260 سانتی متر پس از سوار کردن بر پایه ستونها،
به سر ستون رسانده اند. ستونهای مسجد با سرب گداخته به این سر ستونها پیوند
داده شده.
مصالح به کار رفته در پی
دیوارها، ستونها و کف فرش شبستان از سنگ و دیگر قسمتها از آجر است، مسجد و
حجرات اطراف صحن آن، تزئین نشده و سادگی خاصی دارد. مصالح اصلی این مسجد
آجر قرمز می باشد و علت نامگذاری مسجد، به مسجد سرخ شده است.
دو در بزرگ شمالی و جنوبی
حیاط ارتباط این بنا را با بیرون برقرار می کند. هر یک از درها با یک
دالان طاق نما به حیاط مسجد مربوط می شود. بخشهای شرقی و غربی آن، هرکدام
چهار طاق حجره ای دارد و بخشهای شمالی و جنوبی نیز هرکدام دارای دو اتاق و
یک در بزرگ است، فواصل طاقها سه متر و اندازه صحن 19 در 12 متر است. این
بنا از نظر پی و معماری شبیه به مسجد طسوج در آذربایجان شرقی است.(الف-5)
این بنا علاوه بر مکانی
برای عبادت مردم و برگزاری نماز جمعه، مرکزی برای تحصیل علوم گوناگون نیز
بوده و استادان بزرگی در این مدرسه تدریس کرده اند، که از جمله آنها می
توان به شخصیت هایی چون: ملا حسین مجدی- ملا شیخ عزالدین حسینی (از
مشهورترین و بزرگترین روحانیون کرد)، ملاعبدالله مدرسی ملاصادق واثق بالله و
ملاعبدالکریم شهریکندی، اشاره نمود.
