معماری جهان، فرانسه، موزه آتشفشان

در میان آتشفشان های خاموش منطقه سنت اوله روش (Saint Ours Les Roches) در کشور فرانسه مخروطی عظیم از زمین سر برآورده و به شکلی انتزاعی، آتش فشان خاموشی را تداعی می کند.

مجموعه نامتراکم مرکز آتشفشان اروپا، دارای مساحتی معادل 18200 مترمربع می باشد. ایده ساخت این موزه حاصل خلاقیت "لری ژیکارد استین" در جهت زنده کردن تاریخچه آتشفشان ها در جنوب غربی اروپا و افزایش آمار گردشگران منطقه بوده است. وی طی مسابقه ای طراحی موزه ای همگون با زمینه، در جهت آشنایی و مطالعه بر روی تاریخچه و موجودیت آتش فشان ها را به رقابت گذاشت. معمارانی همچون فاستر، راجرز، ایسوزاکی شرکت کرده بودند اما در نهایت طرح هانس هولاین (Hans Hollein) معمار برجسته اتریشی که بارزترین ویژگی آن ایجاد رابطه ای تنگاتنگ و استادانه میان زمینه و بنا بود برگزیده گردید.

ادامه مطلب

معماری جهان، بیت المقدس، موزه تاریخ هولوکاست

موزه هولوکاست در دامنه تپه ای مشرف به روستای اینکریم اورشلیم (بیت المقدس) قرارگرفته. این موزه نتیجه پروژه طرح توسعه ده ساله و 100 میلیون دلاری بنیاد یاد وشم (بنیاد قهرمانان هولوکاست) می باشد و در واقع بدنه اصلی و ستون فقرات پروژه 75000 مترمربعی موشه سفدی (Moshe Safdie) است. مراحل ساخت و اجرای این پروژه در سال 2005 میلادی پایان یافت.

موشه سفدی معمار، نویسنده و طراح شهری کانادایی و اسرائیلی در سال 1938 در شهر حیفا (مستعمره انگلیس آن زمان و اسرائیل کنونی) به دنیا آمد. سپس در 15 سالگی به همراه خانواده به کانادا مهاجرت کرد. وی در طراحی موزه هولوکاست به این موضوع واقف بود که موضوع آدم سوزی نمونه مشابهی ندارد و بنابراین ساختمان این موزه نیز نمی تواند از نمونه های مشابه پیروی کند. این مجموعه فرهنگی، آموزشی و تحقیقاتی که از آن به عنوان عظیم ترین مرکز بین المللی تحقیقات هلوکاست یاد می شود، یکی از مهم ترین آثار موشه سفدی (Moshe Safdie) است.

این مجموعه از چندین ساختمان مختلف و مجزا تشکیل شده است که به نحو زیبایی با توپوگرافی و شیب دامنه کوه ترکیب شده اند. این بناها در ظاهر از هم جدا می باشند و توسط پل هایی مستقیم و مسیرهایی ارگانیک به یکدیگر متصل می شوند؛ اما با توجه به پلان موزه درمی یابیم که تمامی فضاهای اصلی موزه در زیرزمین به یکدیگر متصل و در ارتباط می باشند.(ب-3)

قسمت اعظم بدنه اصلی موزه که از بتن و شیشه ساخته شده، در زیر تپه پنهان می باشد و با نشان دادن بخشی از ستون فقرات 150 متری خود توانسته، بصورتی ملموس ابعاد واقعی خود را به بیننده منتقل کند. مهم ترین عضو مجموعه همین حجم خطی است که با زاویه ای تقریبا 30 درجه نسبت به سایربناهای مجموعه کوه را قطع کرده. این فضا نمایشگاهی با مقطع مثلثی شکل می باشد که ورود به آن توسط پلی که از ساختمان اصلی موزه جدا می شود، ممکن می باشد. در انتهای این حجم خطی و در نزدیکی ورودی موزه و مرکز بازدیدکنندگان، یک منشور بزرگ به سمت دهکده از تپه بیرون آمده که گویی در فضا شناور است. در انتهای دیگر این حجم خطی، دیوارهای کناری ساختمان از یکدیگر باز شده و با خم شدن به بیرون دید به دره را ممکن ساخته و شکل دو بال را بوجود آورده. این فرم تاکیدی استعاری برادامه زندگی پس از مرگ است.

مجموعه ی گالری ها با نور طبیعی و از طریق شکاف سقفی که در ارتفاع 18 متری قراردارد روشن می شوند. این گالری ها در طول یک مسیر خطی پیاده که در خاک فرو رفته قرارگرفته اند. هنگامیکه وارد موزه می شوید گالری ها از نظر پنهان هستند، و به مرور که در مسیر قدم می گذارید بسته به موضوع و تاریخ هولوکاست گالری ها نمایان می گردند.

در نزدیکی گشودگی انتهای مسیر، مفصلی است که از طریق آن می توان به فضایی با پلانی دایره ای شکل وارد شد. نور طبیعی این فضا بسیار دعوت کننده است و مخاطبین را از طریق پلی به تاثیرگذارترین و شاخص ترین قسمت موزه، معروف به تالار نام ها، راهنمایی می کند. تالار نام ها (hall of names) فضایی دراماتیک با ساختاری مخروطی شکل به ارتفاع ۹ متر می باشد؛ که انتهای آن به سمت آسمان باز است. این تالار محل ثبت اسامی میلیونها یهودی قربانی هولوکاست است. یک مخروط معکوس که از داخل یک سنگ طبیعی کنده کاری شده و به احترام قربانیانی که هیچگاه شناخته نشدند ساخته شده. گفتنی است رویت دقیق تصاویر این قربانیان ممکن نمی باشد.

ساختمان اصلی که ورود به مجموعه از طریق آن ممکن می باشد، ساختمانی شفاف و شیشه ای است که در پیرامون آن رواقی توسط ستون هایی مایل و عریض ایجاد شده است و در زیر آن قسمت های اداری، کافی شاپ و سالن آمفی تئاتر قرار دارند. در سمت دیگری از گالری خطی، آمفی تئاتر روباز کوچکی در مجاورت حیاطی دیده می شود که عاری از هرگونه پوشش گیاهی بوده و در تراز زیرزمین قرار دارد.(ب-3)

معماری جهان، کره جنوبی، موزه هنر سامسونگ لیوم

مجموعه "موزه لیوم" تحت سرپرستی "بنیاد سامسونگ"، نه تنها طیف وسیعی از آثار هنری فاخر را ارائه می کند، بلکه سه بیان متفاوت در معماری معاصر را نیز در یک سایت گرد هم آورده است.

موزه هنر سامسونگ لیوم شامل دو بخش خانه هنر کره ای سنتی و هنر معاصر است. موزه شماره 1 توسط معمار سوئیسی ماریو باتو و موزه شماره 2 توسط معمار فرانسوی ژان نوول و معمار هلندی رم کولهاس طراحی شده اند.

موزه شماره 1 مجموعه ای از هنر سنتی؛ شامل 36 قطعه از گنجینه های ملی کره جنوبی و به عنوان بخش فرهنگی مجموعه موزه می باشد. از جمله این گنجینه ها می توان به: مناظر و نقاشی های محلی، سرامیک های سنتی و ظروفی مانند کلادون و بون چئونگ، ظروف سفالین سنتی کره ای که رنگ آبی مایل به سبز دارد و همچنین خنجر قرن 14، تاج، گوشواره و زیور آلات و هنر بودایی، مجسمه ها، نقاشی و نسخه های خطی، اشاره نمود.

موزه شماره 2 ویژگی های هنر مدرن و معاصر از هنرمندان هر دو کره شمالی و جنوبی و دیگر کشورها است. بسیاری از هنرمندان مشهور از جمله دیمین هرست، وارهول، ایو کلاین و دونالد جاد نمایشگاه دائمی دارند. این موزه یکی از بهترین دیدنیهای کره جنوبی و جاذبه های گردشگری سئول به شمار می رود. گفتنی است که ساختمان درخشنده و هیجان انگیز طراحی شده توسط بوتا در سال 2004 میلادی بطور کامل با معماری تیره رنگ ژان نوول و رم کولهاس در تضاد می باشد.

سایت پروژه واقع در یک فضای شهری آشفته و بی نظم در سئول، کره جنوبی می باشد. موزه هنرهای سنتی در حاشیه سایت در یک نوار باریک، که حدفاصل دو معبر بوده و سطح شیبدار سبزی است، قرار گرفته. ساختمان بصورت یک جفت توده بهم متصل از زمین برآمده و بلندتر از بقیه ساختمان های مجموعه در بالاترین نقطه سایت، به یک نشانه شهری تبدیل شده.(ب-3)

شاخصه های آثار بوتا نظیر دقت در توپوگرافی زمین، گرایش به فرم های هندسی، ایجاد سایه-روشن و بهره گیری از نور طبیعی با استفاده از نورگیرهای سقفی،  پیوند بنا به طبیعت و تاکید بر مهارت های حرفه ای در اجرا را می توان در این موزه نیز مشاهده نمود.

این ساختمان سفالین شامل یک حجم راست گوشه مکعب مستطیل شکل در بخش بالایی و یک مخروط وارونه در بخش پایینی است. ساختمان بدون پنجره بوده و توده مخروطی بصورت یک نقطه اتکا در مرکز مجموعه به نمایش درآمده و توده مکعب مستطیلی با یک سری احجام پیرامونی بر بالای آن که به بر روی آن ها درختانی روئیده است، یادمانی از قلعه ها و استحکامات نظامی قدیم کشور کره با پرچم های آویخته می باشد و احساسی از قدمت و سنت را بوجود می آورد که در ارتباط با عملکرد موزه به عنوان محل نمایش هنرهای سنتی طراحی شده است و سرشار از معانی سمبلیک می باشد. بدین ترتیب شخصیت ساده، ابتدایی و هندسی بنا به بیان فیگوراتیو و فرمی تبدیل شده است.(ب-3)

پوشش بدنه ها هم جنس و از قطعات مدولار تکرار شونده سفالی است که احساس سنت و قدمت را تشدید می کند. اما بوتا این مصالح را به شکل مدرن بکار گرفته و قطعات به روش جدید بدون چسب یا ملات به ساختمان متصل شده اند. این قطعات سفالی در بدنه حجم مکعب مستطیلی بصورت یک ردیف در میان از قطعات صاف و ذوزنقه ای شکل و در توده مخروطی همگی از نوع ذوزنقه ای شکل بکار رفته اند.(ب-3)

گالری ها در مجاورت و اطراف وید قرار گرفته و تا یک طبقه زیرزمین پایین می روند. پلکانی در مجاورت وید در یک مسیر حلزونی پیچ می خورد و به گالری ها می رسد. از طریق هسته نورانی وید که به سمت پائین باریک تر می شود، عمق فضا درک شده و کشش و جاذبه ای به طبقه تحتانی ایجاد می شود که از این طبقه زیرزمینی، این موزه با موزه هنرهای معاصر و فضای نمایشگاهی موقت؛ که این پروژه را به شکل مناسبی تکمیل کرده اند، ارتباط برقرار می کند.(ب-3)

موارد مرتبط

• دانشگاه زنان اوها
• هتل واکرهیل شرایتون

معماری جهان، ژاپن، موزه ملی هنر اوساکا

سزار پلی (Cesar Pelli) معمار دورگه آمریکایی-آرژانتینی است که شهرت بسیاری در طراحی سازه های بلندمرتبه و آسمان خراش ها دارد. وی سالها مدیر بخش معماری دانشگاه ییل بوده و از مهم ترین آثار او می توان به برجهای دوقلوی پتروناس در مالزی اشاره نمود.

موزه ملی هنر اوساکا (osaka) ژاپن از آثار مهم سزار پلی می باشد. سایت این موزه محدود، ولی دارای موقعیت ویژه در جزیره ناکانو، که میان دو رود تاسابوری و دوجیما واقع شده، قرار دارد. منطقه ای که هم اکنون به عنوان یک دروازه جدید فرهنگی و تجاری برای اوساکا شناخته می شود و به سرعت در حال توسعه است.

سزار پلی، فضای نمایشگاهی را در سه طبقه بطور کامل در زیرزمین قرار داد و سقفی عظیم از شیشه و فلز با فرمی مجسمه وار در تراز خیابان بر روی آن سوار کرد که موزه را به یک نشانه شهری مهم تبدیل کرد. این تندیس همانند پروانه ای که از پیله خود خارج می شود، با ارتفاعی بیش از 50 متر به بالا اوج می گیرد و بطور ارگانیک به بنا گره می خورد. این سازه عظیم، با المان های خطی از جنس فولاد با پوشش تیتانیوم ساخته شده است.

لابی ورودی پوشیده شده از شیشه، در زیر این نورگیر بزرگ قرار گرفته است. گالری ها و فضای نمایشگاهی در طبقات تحتانی نور طبیعی را از این نورگیر دریافت می کنند. علی رغم قرارگیری گالری ها در زیرزمین، طراحی داخلی به گونه ای است که ورود و جاری شدن نور طبیعی را در سرتاسر طبقات نمایشگاه امکان پذیر می سازد و طرح نورگیر از شیشه و فلز، رقصی پیوسته در حال تغییر از سایه ها را در فضاهای عمومی ساختمان پدید می آورد.

فضاهای خدمات عمومی موزه نظیر سالن های همایش وسخنرانی، رستوران، فروشگاه، اطلاعات و پذیرش، هال ورودی و فضایی برای بازی کودکان در طبقه 1- قرار دارد و دو طبقه زیرین آن به گالری ها و فضاهای نمایشگاهی اختصاص  دارند.

با توجه به قرارگیری ساختمان در زیرزمین، بنا توسط دیوار بتنی 3 لایه ای که ضخامت قابل توجهی دارد احاطه شده است و در مقابل خاک مرطوب منطقه مقاومت می کند. همچنین وزن قابل توجه سازه از رانش خاک آبدار جلوگیری می کند. ساختمان موزه را می توان به یک زیر دریایی با پوسته ضخیم لایه لایه در بستر رودخانه های اطراف تشبیه نمود.(ب-3)

موارد مرتبط

• خانه سالمندان سان سیتی
• خانه مبلمان
• خوابگاه دانشجویی توکیو
• خانه هوریوچی
• موزه هنر مدرن ژاپن
• خانه ای در سنگاتاکی
• رستوران تسوجینا

معماری جهان، آمریکا، موزه دیانگ

پس از زلزله سهمگین "لوما پرتیا" در سال 1989 میلادی، که در پی آن ساختمان "موزه دیانگ" بسیار آسیب دید، مسئولان موزه درصدد بازسازی آن بر آمدند و طی مطالعاتی گسترده، فهرستی از معماران جهان، جهت بازسازی این موزه کاندید گشتند. معمارانی همچون؛ ریچارد مه یر، فرانک گری، رنزو پیانو و ماریو بوتا... اما سرانجام " جاکوب هرزوگ- Herzog" و "پی دی دمورن- De Meuron" دو معمار معروف سوئیسی جهت طراحی موزه انتخاب شدند.

موزه دیانگ گنجینه ای از کلکسیون های بیشمار را در خود جای داده و نمایشگر فرهنگ های گوناگونی از سراسر دنیا می باشد. برخی از مجموعه های هنری این موزه قدمتی به درازای تاریخ بشریت دارند.

سایت پروژه "پارک گلدن گیت" در کالیفرنیا آمریکا واقع شده که از طبیعت زیبایی برخوردار است. در طرح بازسازی، نکته حائز اهمیت؛ زمینه و بستر طرح بود که می بایستی طبیعت آن طی بازسازی پروژه آسیب بیشتری نبیند. سرانجام مسئولوان رای به ساخت مجدد موزه دادند و طرح "هرزوگ و دمورن" با استقبال زیادی روبرو شد. راه حل آنها سازه منفردی بود که به نظر می رسید موزه را در آغوش کشیده و مجموعه به نحوی در دل پارک حل شده که در نهایت منجر به پدید آمدن بنایی نفوذپذیر و دعوت کننده برای مردم گردیده است.

در سطح خارجی بنا، از فلز مس استفاده شده که انعکاس بسیار زیبایی از رنگ ها در طیف نارنجی تا قهوه ای را شامل می شود. علاوه بر آن با گذشت زمان رنگ این فلز به قهوه ای، سیاه و به تدریج سبز تغییر می کند که بیانگر گذشت زمان است که خود از ایده های ذکر شده توسط معماران می باشد. آنها معتقدند تغییر رنگ به سبز عاملی موثر در جهت پیوند بنا با محیط خواهد بود.

گالری ها فضاها را به دو گروه ساماندهی کردند؛ آثاری که متاثر از برداشت و نگاه غربی ها از هنر بوده و آثاری که ریشه در فرهنگ های غنی باستانی و یا مذهبی داشتند. برخی از گالری ها را با دیوارهایی ثابت و تناسباتی کلاسیک طراحی کردند و نهایتا نمایشگاه هایی به هنر آمریکایی، نقاشی، مجسمه و مبلمان در قرن بیستم اختصاص یافتند. سایر گالری ها که پلان های منعطف تری داشته و نورپردازی آنها عمدتاً مصنوعی است، آثاری از آفریقا، آمریکای مرکزی و جنوبی را نمایش می دهند.

بخش دیگر مجموعه، برج 9 طبقه با کاربری آموزشی می باشد. جانمایی پله در بدنه برج، امکان پوشاندن بدنه اصلی با مس سوراخ دار را بوجود آورده است. این قسمت دارای درختان اوکالیپتوس فراوانی است که گویی با برج پیوند خورده اند.

مقطع برج در پایین مستطیل و در بالا متوازی الاضلاع است و چنین به نظر می رسد که ساختمان در حال چرخش می باشد. این برج در واقع حد فاصل میان پروژه و شهر بوده و به مثابه نشانه ای شاخص در آسمان سانفرانسیسکو، به سبب پوسته نیمه شفاف اش می درخشد. (ب-3)

موارد مرتبط

• آسمان خراش هزار موزه
• رستوران استیک هاوس
• خوابگاه دانشجویی سیمونز هال
• مرکز هنرهای معاصر رزنتال
• مرکز مطالعات نجوم و اخترشناسی کهیل
• مرکز هنرهای بصری وکسنر
• رستوران بنکیو