مرکز هنرهای معاصر روزنتال ساختمانی 6 طبقه؛ شامل گالری ها، کارگاه های آموزش کودکان، فروشگاه محصولات هنری و فرهنگی، فضاهای آماده سازی آثار هنری، سالن اجتماعات 150 نفره، بخش اداری و لابی عمومی می باشد که طی سال های 1997 تا 2003، با 8500 متر مربع زیربنا، ساخته شد.(ب-7)
دو نمای متفاوت بنا در کنج تقاطع شهری، در عین تفاوت، کاملا مکمل یکدیگرند. نمای جنوبی پوسته شفاف و مشبکی را در بر می گیرد که از میان آن عابران می توانند اتفاقات درون موزه را مشاهده کنند و نمای شرقی همچون نقش برجسته تندیس گونه ای است که نشان از گالری ها با احجام بتنی دارد. این احجام بتنی که از یک حجم کلی و یکپارچه منشا می گیرند، بر روی لابی شفاف و شیشه ای شناور شده اند. زاها حدید (zaha hadid)، معمار این بنا، با مهارتی خاص با برجسته کردن صفحات و احجام سیاه و سفید در نما، بنا را با پر و خالی های فضای شهری اطراف مرتبط کرده. نما و حجم کلی ساختمان که ترکیبی کولاژ گونه از احجام هندسی است، کنجی قوی برای بلوک شهری تعریف می کند.
فضای لابی در طبقه همکف به عنوان بخشی از فضای شهری طراحی شده است. این سرسرا جریان سیال سیرکولاسیون شهری را به درون فرا می خواند و از آنجا به سمت اولین بازوی رامپ-پله ای که طبقات را به هم متصل می کند و سیرکولاسیون عمودی اصلی مجموعه است، هدایت می کند. هنگام حرکت در میان این مسیر که به آرامی بالا می رود، دیدهای غیر منتظره به گالری ها ایجاد می گردد. تجربه گردش در این مرکز هنری همراه با پیچیدگی و جذابیت است. هنگام پایین آمدن، دیدهای مختلفی از خیابان و عابران مشاهده می شود. به نظر زاها حدید "گالری های موفق و موزه های هنری مستلزم فضاهای آرام و معمولی مانند جعبه های سفید نیست" و این بنا با مجموعه ای از ترکیب همزمان نشانه ها، کاربرد رنگ، تصویر، مصالح، اجرای فنی و ظرافت بالای تکنولوژی، اثری موفق در خلق فضا و هماهنگی بیان است.(ب-3)
گالری ها با اندازه ها و شکل های متنوع، مسیرها و رامپ ها، مانند پازل سه بعدی پیچیده ای است که از احجام و ویدهای به هم چفت و بست شده ساخته شده است.
